Deur op slot.

We doen doorgaans uit gewoonte de voor- en achterdeur van ons huis op slot, als wij gaan werken, boodschappen doen, het theater bezoeken of ’s avonds gaan slapen. Ongenode gasten proberen we zo buiten te houden. In verpleeg- en verzorgingshuizen ligt dit niet anders of toch wel?

Mevrouw De Vries (Annie) van 55 is een bofkont. Ze heeft tegenwoordig een eigen ruimte in het verpleeghuis waar zij woont. In haar gezellig aandoende slaapwoonkamer staan een bed, nachtkastje, elektronisch orgel, drie kasten, een tafel, stoel en krukje. Een witte wastafel is subtiel weggewerkt achter één van haar boekenkasten. Annie is bijzonder gehecht aan haar persoonlijke spulletjes en rommelt graag in haar verzameling dagboeken en (tijd)schriften. Verder speelt ze orgel, kijkt tv, luistert naar de radio of breit kleurrijke, vierkante lapjes voor “de derde wereld”. Haar kamer is haar eigen plek.

Eens per zes weken gaat Annie naar haar moeder, een weduwe van 85 jaar. Voor Annie is het van levensbelang dat haar kamer in het verpleeghuis op slot zit, als zij weg is. Logisch en begrijpelijk, want op dertienjarige leeftijd heeft zij een ernstige virusinfectie in de hersenen gehad, waardoor haar geheugen disfunctioneert. Haar verleden is opgeslagen in de handgeschreven notities, agenda’s en dagboeken die in de boekenkasten staan. Bovendien zijn er medebewoners die de weg kwijt zijn en plompverloren andermans kamers binnenlopen, waaronder die van haar. Na overleg met de verzorgenden heeft de technische dienst een mooi slot op de binnen- en buitenkant van haar kamerdeur gezet. De verzorgenden zijn de sleutelbeheerders, omdat Annie de sleutel binnen de kortst mogelijke tijd kwijt zou zijn.

Na afloop van een weekend bij haar moeder wordt Annie teruggebracht naar het verpleeghuis. In de gang op weg naar haar kamer praat ze zachtjes in zichzelf: “Ik ben benieuwd of ze mijn kamer op slot hebben gedaan”. Bij aankomst blijkt dit helaas niet het geval. Annie is emotioneel diep geraakt, teleurgesteld, gefrustreerd en woedend. Haar vertrouwen is (wederom) ernstig beschadigd en zij gaat door het lint.

In het zorgdossier komt te staan dat Annie na een bezoek aan haar moeder zeer agressief en opstandig is.Wellicht is het beter dat ze niet meer naar haar ouderlijk huis gaat?

Men zegt altijd dat verzorgenden uitblinkers zijn in het doen. Maar in het doen van wat?

Hilde Ham, humanisticus, kunsthistoricus en zelfstandig ondernemer: www.uniekenanders.nl